شاید در نگاه برخی حریم شخصی مفهومی مدرن به نظر آید، و این مورد را نیز از اقسام مدرنیته بخوانند. با اینحال از تحقیقات بومی‌شناسی چنین میشود فهمید که تمایل به حفظ حریم و فضای شخصی خصیصه‌ای عمومی‌تر از آن است که آن را منحصر به انسان و یا حتی انسان مدرن دانست. در حیوانات نگهداری شده در فضای محدود، تظاهرات رفتاری ناشی از احساس اضطراب و ناامنی گواهی‌ست بر این ادعا؛ اضطراب‌هایی که حتی به مرگ حیوانات نیز منجر شده است. در رابطه با فضای شخصی و عوامل فرهنگی و محیطی دخیل در آن به تفضیل تحقیقاتی صورت گرفته و به طور عمومی میزانی از آگاهی در این زمینه وجود دارد. اما بواسطه تغییرات گسترده چه در زمینه تکنولوژی های ارتباطی و چه در سایر حیطه‌ها، اهمیت فضای شخصی و حریم شخصی، پیش از گذشته احساس می شود. صرف اشاره به اهمیت حریم شخصی بر سلامت روان فرد، و مهمتر از آن حمایت از فردیت اشخاص و ایجاد امنیت در اجتماع، کافی‌ست تا به وم وجود قانون های حمایتی در این زمینه پی‌برد. در ماده 12 اعلامیه حقوق بشر نیز به حمایت قانونی از حریم شخصی افراد بدین گونه اشاره شده است: نباید به خلوت شخص، خانواده، خانه یا مکاتبات هیچ کس بی‌سبب وارد شد و حیثیت و آبروی هیچکس نباید مورد حمله قرار گیرد. هرکسی از حق حمایت قانون بر ضد چنین ها یا حمله هایی برخوردار است». ذکر واژه بی سبب یا خودسرانه» در قوانین حمایت از حریم شخصی به برخی قوانین دسترسی به حریم شخصی اشاره دارد که برحسب نوع هدف؛ امنیتی یا اقدامات پیشگیرانه از وقوع جرم، ورود به حریم شخصی افراد را مجاز می گرداند. در واقع به طور رسمی تمامی دولتها، قوانین حمایت از حریم شخصی را پذیرفته‌اند با اینحال میان پذیریش و تصویب تا اجرا، تفاوتهای بسیاری وجود دارد. از نوع استقبال شهروندان از یک شبکه اجتماعی مجازی و اپلیکیشن های ارتباطی، میتوان به درجه اعتماد مردم نسبت حفظ حریم شخصی خود پی برد. واضح است که در جوامع دموکراتیک که نهادهای قانونی و مدنی از قدرت لازم برای تاثیرگذاری برخوردارند، این چتر حمایت قانونی بهتر احساس شده و اعتماد به استفاده از شبکه های اجتماعی عرضه شده در این جوامع نیز بالاتر است. از این رو به صرف وجود قوانین حمایت از حریم شخصی، نمیتوان به حفظ این حریم نیز رای داد. بهترین سنجش از میزان قدرت اجرایی این قوانین را میتوان از افکار عمومی کسب کرد؛ زمانی که یک شبکه با سرور داخلی، در انتهای جدول میزان استقبال و کاربری قرار می‌گیرد، نشانگر حد نهایی بی‌اعتمادی عمومی و ناامنی روانی از حفظ حریم شخصی‌ست. ناامنی روانی یک جامعه چه واقعی و چه ذهنی، یک عامل هشدار دهنده در سلامت یک اجتماع است، باید در این زمینه چه به لحاظ قانونی و چه فرهنگی اقدامات اساسی صورت گیرد.
حریم ,شخصی ,حمایت ,نیز ,قوانین ,یک ,حریم شخصی ,از حریم ,حمایت از ,در این ,حفظ حریم
درباره این سایت